18 yıldır iş hayatının içindeyim.öğrencilik yıllarımdan beri.part time çalışarak başlamıştım para kazanmaya.ilk işyerim kurumsal bir firmaydı yine.14 yıl çalıştım orda.ilk iş görüşmelerimden sonra insan kaynakları müdürü 'ekibimize hoşgeldiniz, burası okul gibidir.eminim burda büyüyüp,olgunlaşacaksınız.iş hayatını öğreneceksiniz ve insan sarrafı olacaksınız.kazancınızı ilerleyen zamanlarda göreceksiniz'demişti.Arif Bey'cim sevgiyle anarım hala.ne şanslıyım ki çalıştığım iki firma da kurumsal ve profesyonel firmalar.bu süre içinde gerçekten kendimi çok geliştirdim ve büyüdüm.çok izlerim,gözlemlerin insanları.beden dili öylesine kolay ele verir ki kişiliğini,saklamak mümkün olamaz kendini.dostlarımın iş hayatı tecrübeleri de çok ilgimi çeker insan ilişkileri adına.ailemizden çok birbirimizi gördüğümüz iş arkadaşlarımız,keza yöneticilerle yaşanılan huzursuzlukla gün geçmek bilmez,ne fenaaaaa...
biriktirdiğim insan manzaralarından sonra;insan ilişkilerinin, iletişimin zorluğu,iletişimin gerçekten bir sanat olduğu ve yaşam tarzınızla kesinlikle ilintili olduğuna keskinlikle inandım.iyi bir oyuncu değilseniz eğer hayata nasıl bakıyor,nasıl yaşıyorsanız bunu öyle yansıtıyorsunuz.yönetici terörü dediğimiz kavram da tam da bu noktada baş gösteriyor.hayatında huzursuzluk ve hazımsızlıkla başedemeyip egolarına yenik düşen ve üst düzey yönetici olanlar bulundukları konumu tatmin ve deşarj olmak için kullanmak da pek rahat mümkün olabiliyor.
Çok severim şu cümleyi:'Bu kapıdan sahneye çıkıyorsun,gülümse'..Zordur aslında. yüzünde sahte değil doğal gülümsemeyle işe devam etmek tamamen kafandaki olumsuzluklardan uzaklaşmakla,aslında bir şekilde oynamakla mümkün olabiliyor. genelde bayan çalışanlar daha hassas,kırılgan,sıkışınca da ağlayan,regl döneminde çekilmez olan,duygusal,zayıf,ağlak tipler gibi görülebildiğinden erkek egemen bir yönetici kadrosuyla çalışmak zorunda da kalabilirsiniz.bir çok çalışan bayan arkadaşım işyerlerinde bu durumların alay konusu olabildiğini,kendilerini aşağılanmış hissettiklerini söylüyorlar.ah be canım suç onlarda değil sizde.. çalışıyorsun,üretime katkıda bulunuyorsun,kendini bu durumda savunamıyorsun öyle mi? yok be canım..
büyüdüm,demlendim,sindirdim a canım..karşımda ne kadar sinirli,anlaşılmaz,gergin, egosu şişkin,şımarık,vs vs vs...kim olursa olsun,yönetici,müşteri..kesinlikle güleryüz ve olumlu beden dili,çözüm odaklı olmak,olumlu düşünüp yansıtmak.şiddetle tavsiye ediyorum.daha az yıpranıyorum.karşı tarafa da yansıması ve geri dönüşü daha katlanılır olabiliyor.wallahi bak..test edilip onaylanmıştır.yeminlen baakk :)))
çalışalım,üretelim,azıcık tüketelim,kazanalım,kazandıralım,maneviyata değer verelim..
sevelim,sevilelim,allam biri beni durdursun canım..sevgi kelebeği mi olcem nedir ?
Search
kendimce..
- ayşegül
- Bu satırlar,bu sayfa kendime özel küçük bir dünya oluşturmama,iç sesimi dillendirmeme, yıllar önce kırdığım kalemime, küstüğüm kelimelerime tekrar hayat vermeme,sustukça içimde büyüyenleri gün ışığına çıkarmama,hayatımı bir ucundan dostlarımla paylaşmama aracı olacak.Bir kapı araladım. Hoşgeldin..
TAKİPTEYİM ...
-
-
ŞÖYLE BİR ŞEY HERHALDE2 ay önce
-
Limonlu Çörek3 yıl önce
-
KİMSE YOK MU4 yıl önce
-
Otelden Ayrılışım4 yıl önce
BUGÜN BİR SOKAK ÇOCUĞUNU SEVİNDİRSENİZ.. ERTELEMEYİN LÜTFEN..HER ÇOCUK EŞİT ŞARTLARDA YAŞAYAMIYOR..
SU ÇÜRÜDÜ ...
Yetmiş iki gündür bir dolapta kilitliyim. Yalnızca anahtar
deliğinden hava giriyor ve ölü bir ışık sızıyor içeri. Yalnızlık
hiç de tanrısal değil, görkemli değil. O yalnızca geçmişle
gelecek, ölümle yaşam arasında kocaman bir karanlık nokta.
Geçmişi ve geleceği olmayan, ölümle yaşam arasında irinli bir
leke yalnızlık denilen. Şimdi ne varsa, anahtar deliğinden sızan
havayla ışıkta... (Farkına varsalar, kapatırlar mıydı onu da?)
Bütün belleğimdekileri yokettim. Elektrikli bir aygıtla yaktım,
jiletle kazıdım. Çığlıkların aralığından uçurdum hepsini, kül
edip savurdum.
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Zamanı yiyip bitirdi karanlık. Gece yoktu. Güneş çoktan
kömürleşmiş ve yeryüzü yapışkan bir karanlıkla örtülmüştü.
Yabanıl sesler geliyordu derinlerden ve karanlığı ince bir bıçak gibi
yırtıyordu. Saklayan kırbaç gibi... Acı duvarını aşan bu
sesler, madeni bir gürültüye dönüyor ve yerkabuğunu
zorluyordu artık. Sesim yoktu. Karanlığın karnında yitirdim
sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf'tum belki. Ama
durmadan soruyorlardı. Tanrılar bilmiyordu sordukları şeyleri,
peygamberler büsbütün hain çıkmıştı. Ama yine de soruyorlar,
soruyorlar, soruyorlar...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
İki şeyi bilmek istiyorum. (Belki aynı şeyi iki kere bilmek
istiyordum.) Duvarların rengi neydi? Derimin rengi neydi?
Dokunuyorum duvarlara; parmak uçlarımla, avuçlarımla,
dilimle dokunuyorum. Duvarların bir rengi olmalı. Ama hiçbir
duvarcının, hiçbir ressamın bu rengi bildiğini sanmam. Adı
yoktu bu rengin, kimyası yoktu. Belki renksizliğin rengiydi bu.
Çürüyen bir bedenin kokusuydu duvarların rengi...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Bir böcek gibi antenlerimi gezdiriyorum bedenimde. Anahtar
deliğinden sızan ölü ışıkta ellerime bakıyorum. Ellerim... Sanki
bir kadının memelerini hiç okşamamış, sicaklığını duymamış.
Ellerim... Her dizesi çığlık olan şiirleri hiç yaratmamış sanki. Ne
beyaz tenliyim artık, ne esmer, ne de kara... Cüzzamlının,
vebalının bir rengi vardır. İrinin bir rengi... Ölünün bile bir
rengi vardır ama derimin rengi yoktu. Belki çürüyen bir kentin
rengiydi bu. Çürüyen bir dünyanın...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Killi, ayakları üzerinde duramayan bir yaratıktım artık.
Soyumun neye benzediğini unuttum. 'İnsana benziyorlardı'
diye duymuştum bir vakitler. Demek ki şimdi maymun
halkasında insanlık...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Ağzımı anahtar deliğine dayayıp havayı emiyorum. Böcek
sokması gibi bir yanma duyuyorum boğazımda. Oysa kuru bir
yaprağı bile dalından düşürecek gibi değil bu esinti. Belki
çöle dönmüş toprağa tek yağmur damlasının düşüşü yalnızca.
Çamur gibi bir yağmur damlası... Ama toprak, bu damlayla
çatlatacak bağrındaki tohumu. Çöl, bütün vahalarını bu
damlayla yeşertecek... Genzim yanıyor. İnce bir kan şeridi
sızıyor dudaklarımdan. Kirli, sıcak ve simsiyah...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Suyum, bir litrelik karton süt kutusu içinde. Yetmiş iki gündür
sakındığım ve hergün ancak bir kere dudaklarımı
değdirdiğim... Dilimi bir köpek gibi değdirdiğim. (Dilin suya
dokunuşu... Bir süngerin denizi yutuşu yani. Bir çölün seraba
kesilmesi bir an için.) Her gün ancak bir kere değdiriyorum
dudaklarımı suya. Dilimi kaçırıyorum artık. Sünger, bütün
vantuzlarını birden uzatmasın diye... Bataklıktaki suyun da bir
su yanı vardır. Çürüyen bir bedenin bile dayanılabilir
kokusuna. Kutuda kalan son bir yudum su, bu bile değildi
artık. Küstü, öldürdü kendini su...
Su çürüdü...
Adımdan gayrısını bilmiyorum
AHMET TELLİ
deliğinden hava giriyor ve ölü bir ışık sızıyor içeri. Yalnızlık
hiç de tanrısal değil, görkemli değil. O yalnızca geçmişle
gelecek, ölümle yaşam arasında kocaman bir karanlık nokta.
Geçmişi ve geleceği olmayan, ölümle yaşam arasında irinli bir
leke yalnızlık denilen. Şimdi ne varsa, anahtar deliğinden sızan
havayla ışıkta... (Farkına varsalar, kapatırlar mıydı onu da?)
Bütün belleğimdekileri yokettim. Elektrikli bir aygıtla yaktım,
jiletle kazıdım. Çığlıkların aralığından uçurdum hepsini, kül
edip savurdum.
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Zamanı yiyip bitirdi karanlık. Gece yoktu. Güneş çoktan
kömürleşmiş ve yeryüzü yapışkan bir karanlıkla örtülmüştü.
Yabanıl sesler geliyordu derinlerden ve karanlığı ince bir bıçak gibi
yırtıyordu. Saklayan kırbaç gibi... Acı duvarını aşan bu
sesler, madeni bir gürültüye dönüyor ve yerkabuğunu
zorluyordu artık. Sesim yoktu. Karanlığın karnında yitirdim
sesimi. Kör bir kuyuda unutulan Yusuf'tum belki. Ama
durmadan soruyorlardı. Tanrılar bilmiyordu sordukları şeyleri,
peygamberler büsbütün hain çıkmıştı. Ama yine de soruyorlar,
soruyorlar, soruyorlar...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
İki şeyi bilmek istiyorum. (Belki aynı şeyi iki kere bilmek
istiyordum.) Duvarların rengi neydi? Derimin rengi neydi?
Dokunuyorum duvarlara; parmak uçlarımla, avuçlarımla,
dilimle dokunuyorum. Duvarların bir rengi olmalı. Ama hiçbir
duvarcının, hiçbir ressamın bu rengi bildiğini sanmam. Adı
yoktu bu rengin, kimyası yoktu. Belki renksizliğin rengiydi bu.
Çürüyen bir bedenin kokusuydu duvarların rengi...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Bir böcek gibi antenlerimi gezdiriyorum bedenimde. Anahtar
deliğinden sızan ölü ışıkta ellerime bakıyorum. Ellerim... Sanki
bir kadının memelerini hiç okşamamış, sicaklığını duymamış.
Ellerim... Her dizesi çığlık olan şiirleri hiç yaratmamış sanki. Ne
beyaz tenliyim artık, ne esmer, ne de kara... Cüzzamlının,
vebalının bir rengi vardır. İrinin bir rengi... Ölünün bile bir
rengi vardır ama derimin rengi yoktu. Belki çürüyen bir kentin
rengiydi bu. Çürüyen bir dünyanın...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Killi, ayakları üzerinde duramayan bir yaratıktım artık.
Soyumun neye benzediğini unuttum. 'İnsana benziyorlardı'
diye duymuştum bir vakitler. Demek ki şimdi maymun
halkasında insanlık...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Ağzımı anahtar deliğine dayayıp havayı emiyorum. Böcek
sokması gibi bir yanma duyuyorum boğazımda. Oysa kuru bir
yaprağı bile dalından düşürecek gibi değil bu esinti. Belki
çöle dönmüş toprağa tek yağmur damlasının düşüşü yalnızca.
Çamur gibi bir yağmur damlası... Ama toprak, bu damlayla
çatlatacak bağrındaki tohumu. Çöl, bütün vahalarını bu
damlayla yeşertecek... Genzim yanıyor. İnce bir kan şeridi
sızıyor dudaklarımdan. Kirli, sıcak ve simsiyah...
Adımdan gayrısını bilmiyorum.
Suyum, bir litrelik karton süt kutusu içinde. Yetmiş iki gündür
sakındığım ve hergün ancak bir kere dudaklarımı
değdirdiğim... Dilimi bir köpek gibi değdirdiğim. (Dilin suya
dokunuşu... Bir süngerin denizi yutuşu yani. Bir çölün seraba
kesilmesi bir an için.) Her gün ancak bir kere değdiriyorum
dudaklarımı suya. Dilimi kaçırıyorum artık. Sünger, bütün
vantuzlarını birden uzatmasın diye... Bataklıktaki suyun da bir
su yanı vardır. Çürüyen bir bedenin bile dayanılabilir
kokusuna. Kutuda kalan son bir yudum su, bu bile değildi
artık. Küstü, öldürdü kendini su...
Su çürüdü...
Adımdan gayrısını bilmiyorum
AHMET TELLİ
0 dedim gitti diyen..:
Yorum Gönder